Har du forstått kapittelet? Test deg selv:
I et nøtteskall
Ulike språktrekk deler landet inn i språklege regionar. Når vi samanliknar dei ulike dialektkarta, kan vi sjå kva som kjenneteiknar dei ulike landsdelane og regionane. Slik språkkunnskap gjer at vi med større eller mindre presisjon kan gjette kvar ein person kjem frå når vi høyrer dialekten. Viktigare er likevel innsikta i at alle dialektar er fullstendige språklege system med grammatiske reglar. Slik sett er ingen dialektar betre enn andre, dei har berre gjennomgått ulike endringsprosessar. Eit standardtalemål er også i utgangspunktet ein dialekt som av ytre årsaker har fått ein høg status og allmenn prestisje.
Studiet av dialektar må heile tida ta omsyn til dei språklege endringane som finst i landet. Språklege endringar kan vere eit resultat av indre eller ytre endring. Indre endring er prosessar som skjer i språket sjølv, for eksempel regelutviding og analogi. Ytre endring i eit språk er eit resultat av sosiale prosessar, slik som større mobilitet i folket, som fører til fleire språklege møte.
Ein reknar i dag med at oslodialekten har ein spesiell prestisje som direkte eller indirekte påverkar talemål over heile landet. Men sjølv om påverknaden kjem frå Oslo, blir ikkje språkendringane like over heile landet. Dette heng saman med at visse område har betre språkleg «grobotn» for endringane enn andre har. Resultatet av påverknaden er eit regionalt farga talemål med kompromissformer mellom standardtalemålet og dei lokale språklege trekka.